De baarmoeder en de bron

Als er iets is wat de vrouwelijke cyclus ons leert, dan is het wel dat het leven een continu proces is van expansie en inkrimping, van creëren en loslaten. De baarmoeder is als het universum en de yoni is de poort ernaartoe.

Tekst: Eveline van Dongen

Nu het bewustzijn in de baarmoeder  al langere tijd vertroebeld is door allerlei verhalen die we zijn gaan geloven, is het niet zo gek dat er steeds meer vrouwen klachten hebben m b.t. hun cyclus, baarmoeder, eierstokken en seksualiteit. Het interessante hiervan is dat we dit weerspiegeld zien in de verbinding die we ervaren met de Bron en met het water in onszelf.

De opgedroogde bron vertelt ons iets
Letterlijk en figuurlijk zijn veel vrouwen opgedroogd met als gevolg een tekort aan energie, doorbloeding en juicyness in hun leven én daar beneden. Onder het mom van (natuurlijk) ouder worden, wordt dit ook geschaard onder de normale gevolgen van de overgang. Zodra de oude wijze vrouw, the crone, haar intrede doet in het leven van vrouwen, wordt het of een strijd tegen de rimpels, dan wel een toejuichen van ieder teken van ouderdom. De rimpels zijn de kers op de taart en worden gedragen als een kroon ter ere van de wijsheid.

Terwijl jonge vrouwen in alle verhalen nog worden afgebeeld als vruchtbare moisty vrouwen, zijn de producten voor vaginale droogheid, tegen overgangsklachten en tegen rimpels nummer één in de marketingcampagnes die ons vrouwen vooral laten zien wat de toekomst voor ons in petto heeft en waar dus iedere vrouw naartoe beweegt en rekening mee moet gaan houden. Met als boodschap dat we al deze klachten met rechte rug mogen dragen en onszelf vooral in al onze kwetsbaarheid en ouderdom mogen tonen.

De valkuil van de archetypische rolmodellen
Vele moeders beseffen direct zodra ze weten dat ze een dochter krijgen, dat zij het belangrijkste rolmodel zullen zijn waar hun dochter haar beeld van de werkelijkheid en van wie zij is van afleidt. In elk geval gedeeltelijk. Wie wij zijn als vrouw spiegelen we aan onze moeder. Dus wordt er door moeders wereldwijd over van alles nagedacht, variërend van onderwerpen als financiële onafhankelijkheid, seksualiteit, moederschap, partnerkeuze en zelfliefde.

Gaandeweg tijdens het moederschap leren veel vrouwen vooral ook veel over zichzelf. Ze helen oude wonden die in hun systeem zijn vast komen te zitten door verhalen die zij waren gaan geloven door bevestigend dan wel afkeurend gedrag van hun moeders. De moederwond wordt door het moederschap opengereten en nu het collectief bewustzijn hoger is, vindt ook steeds meer heling plaats door vergeving. We worden bewuster van wie wij werkelijk zijn, door los te laten wie we dachten te zijn.

Kwetsbaarheid maakt ons kapot
Bewust van de kracht van wat we onszelf vertellen zijn we als collectief steeds meer naar zelfliefde en zelfacceptatie gegaan. In die lijn zijn de verschillende archetypen van vrouwen gebruikt ter ondersteuning. In vele healingcirkels wordt er wat afgereisd langs deze archetypen en identificeren we ons vervolgens ermee. Waarbij met name de uiterlijke vorm een rol speelt en de kracht van kwetsbaarheid in acceptatie centraal staat.

We leren jonge meisjes dan ook vooral kwetsbaar te zijn. In feite betekent dit echter niets anders dan dat je voor beschadiging vatbaar bent. Kwetsbaarheid is volgens Fried een opeenstapeling van factoren waardoor je snel stuk of beschadigd kan raken. Stuk zelfs. Hoe gek het ook klinkt, maar dit is in lijn met de archetypen en de wijze waarop de verschillende soorten vrouwelijk bewustzijn worden afgebeeld. Want waar het jonge meisje nog de goddelijke maagdelijkheid bezit, wordt de oude crone weggezet als een oud en gerimpeld besje.

We geloven het verkeerde verhaal
Daar waar de vrouwelijke archetypen vooral gaan over vrouwelijke kwaliteiten, de levenscyclus en empowerment, zorgt de identificatie met de verschillende uiterlijke kenmerken ervoor dat we ook sowieso volgens die lijn zullen ontwikkelen. Het is als met leven van prana. Zodra je ervan overtuigd bent dat het niet kan, gaat het niet gebeuren en word je ziek en ga je dood als je het toch doet. Zodra je echter het gelooft, zal je hele systeem zich daaraan aanpassen en wordt dat je werkelijkheid.

Als je ervan uitgaat dat langer leven gelijk staat aan ouder worden als een uitgedroogd besje met alle ongemakken van dien, dan zal deze realiteit zich openbaren. Terwijl steeds meer vrouwen toch echt vrij breken van deze stigma’s en hun seksuele levensenergie zien toenemen naarmate ze zich onthechten van al deze verhalen, wordt nog steeds het verval van ons lichaam gezien als iets wat er nu eenmaal bij hoort. Waarbij het vrouwelijk vuur het stempel meekrijgt van een low key kampvuurtje, met onze innerlijke wateren als slechts nog een smal beekje.

De vrouwelijke energie is de stroming
Vooral vrouwen zijn als water. Ze zijn in staat tot enorme krachtinspanningen terwijl ze tegelijkertijd met een natuurlijke easyness kunnen meebewegen met de flow van het leven. Het is de combinatie van het vrouwelijk vuur met hun water, dat ze stoomkracht geeft. Tegelijkertijd is dit hun valkuil. Zodra ze meebewegen met de verkeerde flow gaat het leven als een worsteling voelen, en gaan ze in de weerstand tegen de verkeerde vijand het leven ervaren als de ene na de andere krachtmeting.

Nog te veel zien vrouwen de man of de mannelijke energie dan wel maatschappij als de vijand, maar vrouwen doen dit zichzelf en elkaar aan. Zij zijn in feite elkaars ergste vijand. In hun bevestiging van het kwetsbaarheid-verhaal en de beeltenis van de verschillende vrouwelijke archetypen bevestigen ze enkel hun eigen overgang en daarmee hun ondergang.

We mogen meedeinen met de onderstroom
We zijn hier op aarde om te dansen met het leven en om schaamteloos, zonder schuldgevoelens en ongegeneerd onszelf te zijn en te genieten. Het vuur van de Godin is het vuur van haar seksuele levensenergie, die haar voedt, verwarmt en omarmt en tegelijkertijd beschermt en bekrachtigt. Haar innerlijke wateren omvatten de wijsheid van de bron. Zij is er onlosmakelijk mee verbonden. Het is het levenselixer, de onderstroom, de levensbron, die al het leven mogelijk maakt en nooit uitgeput raakt.

Hoe kan het dan dat vele vrouwen opgebrand, uitgeblust of burned-out zijn?
Dat is omdat ze bored-out zijn. Ze zijn vergeten wie ze waren en geloven het verkeerde verhaal. En dat is waarom de feniks zich momenteel steeds meer toont. Die natuurlijk komt met flink wat vuur. Daarom zijn ook veel vrouwen momenteel boos. Of beter gezegd pisnijdig. Hun water kookt. Het is nodig om al deze vrouwen te helpen herinneren en te helpen onthechten van wie ze dachten te zijn, zodat ze alles kunnen verbranden en uit de as kunnen herrijzen. De vraag is alleen, zijn we bereid alles los te laten of hechten we nog aan een van onze rollen? In hoeverre ben je verbonden met de bron en in welke mate durf jij mee te stromen?

Onze baarmoeder verbindt ons met de bron
De baarmoeder is de Bron. Zij is onze krachtbron, onze energiebron, onze levensbron en de connectie met de Bron buiten onszelf. We komen daar door te zakken in ons lichaam, door te verbinden met moeder aarde. Door onze ademhaling waarmee we de organen in onze buik masseren, verbinden we ons met deze flow in onszelf. Zo kunnen we bewust worden van de onuitputtelijke bron van leven, waarbij expansie en inkrimping een continu proces is en we iedere dag weer de keuze hebben.

Wie ben je, wie wil je zijn en in welke realiteit wil jij leven? Jouw antwoord bepaalt met welke stroming jij meebeweegt en of het vrouwelijk vuur dat zich nu aan ons toont, opbrandt wie we dachten te zijn, dan wel ons fysieke zelf opbrandt. Laten we kiezen voor stoomkracht.

Lees ook:
- Het vrouwelijk vuur en onze menstruatie 
- Blauw bloed en het vrouwelijk vuur