Blauw bloed en het vrouwelijk vuur

In eerste instantie zal de uitspraak dat blauw bloed en het vrouwelijk vuur iets met elkaar te maken hebben, vele wenkbrauwen doen rijzen. Bij blauw bloed denkt men namelijk vaak aan de claim van de adel of het zijn van een hogere klasse mens.

Tekst: Eveline van Dongen 

Het vrouwelijk vuur is meer iets dat we toeschrijven aan vrijgevochten vrouwen die als helden, of misschien wel als demonen, in de geschiedenis zijn geportretteerd, omdat zij opstonden voor dat waar zij in geloofden. Denk aan een Jeanne d’Arc of misschien ook wel aan het personage van Xena the Warrior Princess om gewoon maar aan te geven wat er in de volksmond wordt bedoeld met vurige vrouwen. Ook Lilith zou goed in dit rijtje passen. Althans indien we slechts het verhaal over haar geloven als zijnde de demonische vrouw, die mannen zou verleiden. Of zoals in kabbalistische geschriften wordt gezegd: de vrouw van zinnenprikkelende begeerte en seksuele verleiding, bedoeld om mannen zichzelf te laten verliezen aan de duivel.

Het vrouwelijk vuur kwam er nooit echt goed vanaf
Het rode bloed ging symbool staan voor lijden en het vrouwelijk vuur voor opstandigheid en vernietiging. Het vrouwelijk vuur werd daarmee lange tijd verre van als heilig bestempeld. En tegelijkertijd dat het bloed laten vloeien een heldendaad van ridders op het slagveld werd, van mannen die hun bloed opofferden ten dienste aan het blauwe bloed, zo werd het rode bloed van de vrouw vooral een symbool van haar lijden dat met dikke klonters pijnlijk zijn weg naar buiten vond en enkel diende als offer aan moeder aarde en het brengen van nageslacht. Wat in die tijd naadloos aansloot bij de boodschap van het verhaal van Adam en Eva. Dit was haar straf. De vrouw moest boeten door haar bloeden en vooral dienstbaar zijn aan haar hogere: de man. Interessant in deze is dat als er in de tijd van de koninkrijken een jongen werd geboren, deze gehuld werd in het rood als teken van vurige kracht, dapperheid en moed. De meisjes werden getoond in blauwe gewaden naar beeltenis van de heilige Maria. Waarmee niet alleen een duidelijk signaal werd afgegeven over de kuisheid van de vrouw, tegelijkertijd werd daarmee haar vuur afgenomen en geclaimd door de man. Want ook al is blauw de heilige kleur van het vrouwelijk vuur, het verhaal dat er al eeuwen aan vast zit geplakt als kleefkruid aan een linnen broek, is dat van vroomheid en dienstbaarheid als meest deugdzame vrouwelijke waarde.

Het rode bloed werd het beeld van lijden, met het zwaard als leidend voorwerp
Het is het zoveelste verhaal in de geschiedenis waarbij de ware vrouwenkracht, op zijn mildst gezegd, verkeerd is geïnterpreteerd en begrepen, in het ergste geval moedwillig is toegeëigend door de man. Met als resultaat het bloedende lijden van de vrouw en de heldendom voor de man. Het vrije, seksuele, sensuele, goddelijke vuur van de vrouw werd gedoofd door het blauwe adellijke bloed. Het kon niet symbolischer. En juist daarin zit de waarheid. Want zoals met alles is het juiste verhaal te ontdekken door er een spiegel tussen te zetten. Draai dit verhaal om en je ontdekt dat het vrouwelijk vuur juist voor het blauwe bloed zorgt. Waarbij dit blauwe bloed vooral een verwijzing is naar heilig bloed. Bloed dat vrij is van negativiteit en geheeld is door zelfliefde. Blauw bloed heeft dus niets te maken met afkomst, wel met het bewustwordingsproces. Blauw bloed is het resultaat van geestelijke verlichting. Een proces dat niet wordt bepaald door je DNA, wel door je bereidheid in de spiegel te kijken. Blauw is dus de kleur van hoger bewustzijn gekoppeld aan de vrouwelijke energie. En niemand minder dan Maria Magdalena is hiervan de personificatie.

Het vrouwelijk vuur ontsteekt het innerlijk transformatieproces
De symboliek die het verhaal van Jezus en Maria ons leert, waarbij hij zijn verlichting vond mede door initiaties van Maria Magdalena die als priesteres haar kennis van het heilige vrouwelijk vuur met hem deelde in hun intiem samenzijn. Ze werd bestempeld als hoer, in feite was zij zijn verlosser. Zij leerde hem leerde hoe hij zijn helende, vrouwelijke, kundalini energie kon laten ontwaken, waardoor hij zijn laatste restjes angst kon helen en zijn chakra’s werden geopend door onvoorwaardelijke liefde en vergiffenis. Zo bereikte hij zijn geestelijke verlichting, door zijn angsten te transformeren met zelfliefde. Het waren haar leringen die het heilig huwelijk tussen het mannelijke en vrouwelijke principe in hem deden voltrekken. Maria Magdalena belichaamde dit alchemistische en vooral mystieke, goddelijke of beter gezegd godinnelijke proces van de kundalini energie. De energie van zelfliefde. Deze energie wordt vaak afgebeeld als een slang, die slapend in ons bekken wacht tot je haar uitnodigt zich tot de hemel op te richten en te dansen met haar mannelijke tegenpool, de neerwaartse hemelse slang. Deze innerlijke slang helpt angst te helen, vervult je met zelfliefde, geeft je wijsheid en kracht en laat je seksuele levensenergie stromen. Deze slang is dus niet een extern gevaar, noch een externe redder. Het is de levensenergie die jij zelf kunt bevrijden.

De dans van de slang is de dans met het leven
Helaas was de man (mannelijke maatschappij) lange tijd bang voor de kracht van de slang en daarmee voor het vrouwelijk vuur, dus werd ze geketend, verketterd en geknecht. Tot er slechts een slang heerser werd en dat was het mannelijk lid. Ondertussen zocht de gekwelde vrouwelijke slang als een serpent onderhuids haar weg, zoekend naar haar ware vuur, net als de Godin Te Fiti in de film Vaiana naar haar hart zocht en bereid was daarvoor alles te vernietigen dat op haar pad kwam. Niet voor niets wijzen oude vertellingen naar Godinnen met twee kanten. Enerzijds waren zij voedend, leven gevend, hartverwarmend en zorgden zij voor balans, liefde en harmonie. Anderzijds konden zij als een furie uitbarsten en de aarde platbranden met hun vuur voor dat waar zij in geloofden. Ze vernietigden zonder schuldgevoel het oude, wetende dat alleen dan het nieuwe kon ontspruiten. Waar Jezus zijn ego aan het kruis achterliet en zijn verlichting vond, zo herrezen zij uit de as als een feniks. Gelukkig vindt niet alleen het ware verhaal van Maria Magdalena haar weg weer terug naar ons bewustzijn, ook wordt de wijsheid van de slang en haar rol voor het vrouwelijk vuur steeds meer erkend.

De wilde ontembare vrouw
Het zal zorgdragen voor het ontluiken van de wilde, ongetemde, vurige vrouw die velen diep van binnen voelen. Niet perse die vrouw die oneindige orgasmes heeft, losgeslagen is zonder enig moraal, die met wild wapperende haren, ontblote borsten en bloeddorst in haar ogen op zoek is naar de geur van een prooi. Misschien ook wel. Zij zal in elk geval de dans van de slang in ons bekken laten herinneren, zij zal ons weer gaan leren dansen met het leven, vanuit een sensualiteit en verlangen naar eenheid in vibratie met de Bron. De vraag is alleen wat gaat dit vuur als eerste vernietigen?

Lees ook: Het vrouwelijk vuur en onze menstruatie